داستانی عاشقانه و پند آموز!
در فضا میلیاردها میلیارد ستاره‌ی نورانی و بسیار عظیم وجود دارد که خورشید ما یکی از کوچک‌ترین و کم‌نورترین آن ها به‌شمار می‌آید. فضایی که ما می‌توانیم ببینیم ، از جمله منظومه‌ی شمسی، با نور احاطه شده است. پس چرا فضا تیره و تاریک دیده می‌شود؟
روی زمین، ما روز و شب را داریم. روز از دمیدن خورشید شروع می‌شود و تا غروب خورشید ادامه می‌یابد. روشنایی روز ترکیبی است از نور مستقیم و غیرمستقیم خورشید که حس دیدن را ایجاد می‌کند و این امکان را به ما می‌دهد که محیط اطرافمان را به صورت رنگی ببینیم؛ مثلاً آسمان را آبی، ابرها را سفید و پف کرده و گل‌ها را به رنگ‌های مختلف زیبا.
زمین را پوششی از گاز‌های مختلف احاطه کرده که به آن جّو می‌گوییم. بالاتر از این لایه‌ی گازی، قطره‌های آب و ذرات ریز غبار را هم می‌توان یافت. نوری که از خورشید به زمین می‌رسد، به این ذرات برخورد می‌کند و باعث انعکاس و انکسار آن می شود. انعکاس (بازتاب نور) و انکسار (منحرف شدن مسیر نور به هنگام عبور از جسمی) سبب روشن شدن محیط اطراف می‌شود که در نتیجه می‌توانیم اجسام را به صورت رنگی و در ابعاد مختلف ببینیم.
از سوی دیگر، فضا با وجود ستاره‌های بی شماری که در آن می‌درخشند، تاریک است. چرا؟
در هر متر مکعب از فضا فقط مقدار بسیار ناچیزی از ذرات کیهانی و عناصری مانند اتم‌های هیدروژن و هلیم وجود دارد. به عبارت دیگر چیزی وجود ندارد که ما به آن «خلاء» می‌گوییم. در چنین فضایی نور ستاره‌ها به صورت مستقیم حرکت می‌کند و دچار پراکندگی (انعکاس و انکسار) نمی‌شود. این شبیه نشانه‌گیرهای (چراغ‌قوه‌ها) لیزری است که ما فقط نقطه‌ای نورانی می‌بینیم، اما شعاع نور دیده نمی‌شود. این نشان می‌دهد که نور به خودی خود پراکنده نمی‌شود، بلکه در مسیر مستقیم و در جهت یک نقطه حرکت می‌کند. به همین دلیل است که در فضا فقط می‌توانیم نقاط نورانی را که از منبع خود منتشر می‌شوند، ببینیم. به این ترتیب هیچ رنگی هم برای دیدن در آن جا نیست و ما فضا را همواره سیاه و تاریک می‌بینیم.
علایم کمبود ویتامین 
کمیت های نرده ای و کمیت های برداری 